Geboren in het Toscaanse stadje Gracciano Vecchio vlak bij Monte Pulciano in 1268, werd zij reeds op negenjarige leeftijd toevertrouwd aan de plaatselijke ‘zakzusters’, zo genoemd, omdat zij een grove juten lap droegen bij wijze van schouderbedekking. Op haar veertiende had zij de zorg voor alle materiële zaken van het klooster, en weer een jaar later werd zij de eerste abdis van het door haar zelf gestichte klooster van Procena. Zeventien jaar zou zij in die functie aanblijven. Daarbij was zij een toonbeeld van kloosterlijke soberheid: zij sliep op de kale grond met een gewone steen als hoofdkussen, en leefde uitsluitend op water en brood. Alleen bij ziekte volgde zij het advies van haar artsen en nam zij andere drank en spijs.
De bevolking van Monte Pulciano begon er bij haar op aan te dringen terug te keren naar haar geboortegrond en zich te midden van hen te vestigen. Aanvankelijk voelde zij daar niet veel voor. Maar toen zij te horen kreeg dat het beoogde klooster kwam te staan op de plak van een voormalig bordeel, en aangemoedigd door een gebedsvisioen liet zij zich overhalen. Bij die gelegenheid nam zij het habijt aan van de dominicanessen. Bovendien ruilde ze de titel van abdis in voor die van priorin, iets bescheidener.Het eind van haar leven werd getekend door pijnlijke verzwakking en ziektes.
Verering & cultuur
In 1635 werden haar relieken overgebracht naar de kerk van Orvieto. Zalig verklaard door paus Clemens VIII († 1605), was het paus Benedictus XIII († 1730) die haar in 1726 heilig verklaarde.
