Zijn leven werd opgeschreven op last van Gerard van Brogne († 959; feest 3 oktober) kort nadat Gerulfs relieken in 930 naar Drongen waren overgebracht.
Hij moet rond 725 geboren zijn als zoon van twee christenouders: Leutgold, heer van Merendree, en Ratguera. Hij woonde op de later naar hem genoemde Gerolfswal.
Het verhaal is even kort als raadselachtig.
Gerulf, een jongeman van misschien net twintig jaar, zou in de abdijkerk op de Blandinusberg te Gent het sacrament van het vormsel ontvangen uit de handen van bisschop Helyseus van Doornik-Noyon. In die tijd was het nog gebruikelijk dat je net als bij het doopsel ook bij het vormsel een peetouder had. De keus was gevallen op een familielid en vanzelfsprekend vergezelde deze hem op zijn feestelijke dag van het ouderlijk huis naar de kerk, een afstand van een uur of twee te paard. Na de indrukwekkende plechtigheid aanvaardde de jongeman vol dankbaarheid de terugtocht naar huis. Maar onderweg verlangde hij nog even af te stappen voor een dankgebed in de O.L.V.-kerk van Drongen. Toen ze samen weer te paard zaten heeft zijn begeleider zo te zien zonder enige aanleiding plotseling het zwaard getrokken en hem gedood. Misschien dat zijn peetoom Gerulfs al te grote blijheid niet kon verdragen? Het trouwe paard van Gerulf draafde door naar de ouderlijke hoeve in Merendree. Daar zag men de bloedvlekken en vol ontzetting begreep men dat er iets verschrikkelijks gebeurd moest zijn. Ze gingen op zoek en stuitten al gauw op het zieltogende lichaam van hun zoon. Zijn laatste woorden waren dat hij het liefst in Drongen begraven wilde worden.
Maar blijkbaar wilden zijn ouders hem dichtbij zich hebben, want hij werd thuis ter aarde besteld. Zijn graf werd een bedevaartplaats. Pas honderdtachtig jaar na zijn dood, in 930 (volgens anderen in 915), gaf men gevolg aan zijn laatste wilsbeschikking en bracht men hem over naar de parochiekerk van Drongen. Waarschijnlijk is bij die gelegenheid zijn leven te boek gesteld.
